कविता - अठवणींच कपाट

असते एक भलेमोठे कपाट,
त्यात लपवलेल्या असतात गोष्टी सतराशे साठ,
जाणते अजाणतेपणी कोम्बलेल्या असतात गोष्टी भा‍रंभार ,
कधी जमून जातात त्यावरच धूळीचे थर न थर,
पण कपाट मोकळे करणे मात्र जमतच नाही,
कधीतरि वाटते आणि सुरवातहि होते साफ़सफ़ाईला
पण काळचे एकेक थर मोकळे करतान आठवतात आठ्वणीसुद्धा नको वाटणारे क्षण
आणि मग गच्च आपटून ‍बन्द करुन टाकतो आपणच कपाट,
त्या आवाजालाच म्हणतात हुन्दका..

तर कधी असेहि होते
आपण टाकतच राहतो टाकतच राहतो कपाटात ,
आणि त्यातल्या आठवणी ओ‍सन्डून वाहयला लागतात,
त्या‍नाच म्हणतात अश्रु......