ती
माणसाचा स्वभाव नक्की केव्हा कळतो?
त्याच्यासोबत जास्तीत जास्त राहिल्याने की
अजून कशाने? मी माझ्या आई वडिलांना ओळखते असे
ठाम विधान करूच शकत नाही , आज चाळीस वर्षानंतर ही आई
बाबांच्या कोणत्याही निर्णयाची किंवा प्रतिक्रियेची खात्री मला देता येत नाही. हे
तसे तर प्रत्येकाच्या बाबतीतच होते, पण सासूच्या बाबतीत जरा
जास्तच होते. मी वेगळ्या भाषेतली, वेगळ्या संस्कारातली.
त्यामुळे मम्मी म्हणणे हेच पहिले मोट्ठे काम होते. येत जाता वाकणे सतत तोंडावर हसू
ठेवणे बापरे लिस्ट अजून वाढतच जाईल. अमितला पक्का
आमच्या सारखा स्वैपाक आवडतो, पण मम्मी आलाय म्हणजे मला रोज
कांदा लसूण टोमॅटो चे
अग्निहोत्र सुरूच ठेवावे लागते. तसे ते दोघे लांब असतात,. आमच्याकडे
काही मागत नाहीत. उलट दर वेळी आम्हालाच खूप काही देतात.
आयुषी झाल्यावर तर तिला आणि मला प्रेम , गिफ्टच्या
पावसात बुडवायचे तेवढे बाकी ठेवले होते. अमितच्या
आजोबांना बहीण होती आणि त्यानंतर आयुषीच त्यांच्या घरातली पुढची
मुलगी. खरंतर मला मुलगी झाल्यावर माझ्या आई सकट सगळ्यांनी
मला घाबरवून सोडले होते. या लोकांना मुलगाच हवा असतो. बघ आता काय
काय बोलतील ते. पण छे उलटंच झाले. मला
भेटायला आल्यावर मम्मीनी पहिल्यांदा छातीशी धरले,
आणि म्हणाले, 'बेटी
बोल तुझे क्या चाहिये? दुनिया की सबसे बडी ख़ुशी नातीन दी हैं तुमने हमें
. मला रडायलाच येत होते. तस त्यांनी मला सासू म्हणून त्रास वगैरे दिला नव्हता कधी
पण एक अंतर असायचे काहीही करताना. मुलाची पसंती, त्याचा आनंद
त्यांनी महत्वाचा मानला होता. लग्नात मीच खूप अटी
घातल्या होत्या, त्या सुद्धा त्यांनी हो नाही
करत मान्य केल्या होत्या. तक्रारीचे वादांचे प्रसंग आई मुलींमध्येही येत असतात मग सासू सूना कशा काय अपवाद राहतील
त्याला. पण एकुणात आमचे चांगले चालले होते हे खरे. मम्मी मला दर वेळी येताना
कपडे आणतात त्यांची चॉईस मला नाही आवडत. खूप भडक,चकचकीत असते. मी नाही घालत कधी असले कपडे. आता दहा बारा वर्षांनंतर
तरी त्यांना समजावे मी कसे कपडे घालते. दर वेळी त्यांनी आणलेले कपडे
मी एकदा त्यांच्यासमोर घालते, आणि मग ते कपाटात जाऊन लपून
बसतात किंवा आमच्या कामवाल्या ताईकडे. दर वेळी त्यांना हे सांगावे असे वाटते पण मग त्यांचे प्रेम,काहीतरी आणायची इच्छा बघितली की वाटते जाऊ देत राहू देत. या वेळी त्यांनी
आयुषी साठी आणलेला लेहेंगा बघून
मात्र ती किंचाळलीच . तिच्या समाधानासाठी म्हणून सुद्धा कधी घालणार नाही असे म्हणाली
त्यामुळे मी त्यांना तसे हळूच सांगितले तर भडकल्याचं एकदम,
मग मी पण कसे त्यांनी दिलेले कपडे घालत नाही आणि मुलीला पण मीच
फूस लावली असे काय काय बोलत राहिल्या. इतक्या वर्षांचे साचलेले एकदम बाहेर येत
राहिले. मला रागही येत होता, हसूही येत होते, पण प्रयत्न पूर्वक शांत राहिले. त्या जे
काही बोलल्या त्यातले निम्मे आरॊप होते, आणि ते ही
खोटे होते. मग मी कशाला वाईट वाटून घेऊ. त्यांचा राग शांत झाला तर
मी जाऊन बोलेन, एखादा प्रयत्न करेन. अमित यात कुठेच नसतो,
त्याचे म्हणणे होते मम्मीइथे राहत नाही तर
तिच्या समाधानासाठी एकदा घालायचा तिच्यासमोर आणि मग नंतर तू
त्याचे काहीही कर तिला काय कळणार आहे , आज तेच बुमरँग सारखे आले. आणि नेमके आजच आमच्या कामवालीला मम्मीनेच चार
वर्षांपूर्वी दिलेला ड्रेस घालून यायची काही गरज होती का? आईशी भांडण झाले तर तिच्या आवडीचे काही तरी
आणून ते मिटवता येते. बहुतेक आज मला मम्मीसाठी गाजर हलवा करून त्यांचा रुसवा
काढावा लागणार.
त्या
खरेतर अमितच्या
लग्नाच्या माझ्या खूप अपेक्षा होत्या. मोठा मुलगा, घरातले पहिले लग्न पण या पोराने
स्वतःच पोरगी पसंत केली. आमच्या सिमी दीदींच्या महेशने थेट लग्न झाल्यावरच घरी
सांगीतले होते, त्यापेक्षा अमितने किमान आम्हाला आधीच सांगीतले आणि आमची अब्रू
राखली. तशी पोरगी ठीक ठाकच होती. आमच्यापेक्षा जरा खालचे होते, पण पोराच्या
आनंदापुढे सगळे काही माफ केलं. लग्नासुध्दा पोराला, सुनेला हवे तसेच केले, पण हे
सगळे करताना आपण हे सगळे पोरासाठी करतोय हे माहित असल्यामुळे मी खूषच होते. तशी ही
बहु चांगलीच आहे. घर नोकरी बघते. आमच्या घरचे रितीरिवाज पण लवकरच शिकली. मिक्स
झाली आमच्यामध्ये. त्यामुळेच अनीशच्या लग्नात तर कोणाला वाटलेही नाही ही बाहेरची,
दुसऱ्या समाजातली आहे म्हणून. आयुषीच्या जन्मानंतर तर मीच जास्त खुश झाले होते.
मला मुलगी हवी होती म्हणून मी तीन मुले होऊ दिली, पण मुलगी काही झाली नाही ठीक आहे
आपण सुनेलाच मुलगी समजायचे ठरवले होते. या छोट्या परीला काय करू आणि काय नको असे
मला झाले होते, आणि तसेच मला आजही वाटते.
मला मुलगी
नव्हती म्हणून मी माझी सगळी हौस मौज या सुनांवर करायची ठरवली. म्हणून दर वेळी
येताना मी हिच्यासाठी कपडे, आणि काय काय घेऊन यायचे. ही माझ्यासमोर घालून पण
दाखवायची पण नंतर ते परत कधीच घातलेली दिसायची नाही. आज तर हद्द झाली मी आयुषीसाठी
लेहेंगा आणला होता, तर आयुषीच्या ऐवजी हीच आली सांगायला की तिला असा भडक, गॉडी
ड्रेस आवडत नाही म्हणून सांगायला. आणि आजच मला यांच्या कामवालीच्या अंगावर मीच
दिलेला एक सूट दिसला आणि माझे डोकेच फिरले. आवडत नाही तर ते आधीच सांगायचे होते,
आणि आता मुलीला सुध्दा पट्टी पढवत आहे. मी आणत असलेले महागमोलाचे कपडे असे
कामवाल्या बाईला द्यायला नक्कीच नाहीत. कितीही प्रेम करा सून बाहेरची ती बाहेरचीच
असते. मी इतका जीव लावला तर तिला येऊन सांगता आले नाही का कधी की मम्मीजी मुझे ये
पसंद नही है. सुनेची आई होणे अशक्यच असावे,
मानसी
होळेहोन्नुर
