पारणं

कधीतरी मी बोलून जाते वेडेवाकडे काहीतरी, आणि तू फक्त चमकून बघतोस माझ्याकडे,

मग मी समजून जाते काय ते,

 आता असेल तोंडावर कारल्याची चव, डोळ्यात  पिवळट लाल झाक आणि ओठ होऊन जातील मलूल,

मी वाट बघत असेन तुझ्या मौनाच्या पारन्याची आणि तू धुमसत असशील आतल्या आत,

राग येतो म्हणून स्वतावरच चिडत असशील आणि आणि राग उतरत नाही म्हणून अजून जास्त पेटत असशिल… 

भीतीच वाटते मला तुझ्या या मौनाच्या उपवासांची,

बोल रे काहीतरी, शिव्या घाल, मार झोड कर, तुझे माझे नाते संपले असे खोटे खोटे तरी म्हण 

पण 

हे उपवास म्हणजे न तपासणे तुला आणि मला, 

जमवून आणावे लागते परत पहिल्या पायरीपासून, 

जिथे तू मला सांगितली होतीस मेथीची भाजी परतून कशी करायची 

आणि तिथेच मी तुला सांगितले होते संध्याकाळच्या उतरणीला तुझी दाढी झक्कास दिसते…। 

बसते मग मी एकेक पायऱ्या चढत, आठवते मग तू ऐकवलेली बापटांचि कविता, साहिरच्या गजला , 

आणि भसाड्या आवाजात तू गायलेली तलत, मुकेश ची गाणी,

चायला पायऱ्या संपायची भीतीच वाटते, कारण आठवणीतला तू तरी असतोस बोलत माझ्याशी, 

डोळे होतात आपोआप बंद, आणि नकळत मी देवालाच साकडे घालू लागते, संपव बाबा याचा उपवास आता,

आणि मग देवासारखा तूच येतोस धावून मारतोस एक मिठी आणि म्हणतोस राणी प्रसाद दे, उपवास सोडायची वेळ झाली …