गृहलक्ष्मी

...

ती घरी येते तेव्हा घर असतं पसरलेलं,

उष्टी खरकटी भांडी पडलेली असतात सिंकमध्ये,

काही तासांचा कचरा तसाच पडून वाट बघत असतो तिची,

कधी कधी तर कपडे भिजलेले,

भिजवलेले बादलीत पडून निवांत असतात,

मग ती फिरवते जादूची काडी

आणि सपासप एकेक काम उरकत जाते,

धुतलेली भांडी, पुसलेली लादी,

डब्यात गेलेला कचरा,

दोरीवर वाळणारे कपडे,

घर हसायला लागतं पुन्हयांदा

कपाळावरचा घाम पुसत,

शिळे काहीबाही पोटात ढकलत ती उघडते

दुसरं दार तिथेही असेच काही बाही वाट पाहत असतं तिचं

अशी अनेक वाट पाहणारी दार उघडून झाल्यानंतर

ती येते स्वतःच्या हक्काच्या दारात,

जादूच्या काडीतली जादू ओसरलेली असते,

तरीही ती पदर खोचते, नाहीतर ओढणी घट्ट बांधून घेते,

सारं काही झाक पाक करते,

तेव्हा तिचा खरा दिवस संपतो.

तिच्या घराला ती जास्तीच मायेने गोंजारते,

कारण ते घरच पुरवत असतं

जादू तिच्या काडीत, ते घर आहे म्हणून ती असते उभी

सगळ्यांची घर उभीच ठेवत...!!!!!