तळहातावरच्या रेषा

एका अगदी निवांत क्षणी

त्यानी धरला होता तिचा हात

बघत होता तळहातावरची रेष न रेष

तिचे डोळे वाचले होते आधी

आता हात वाचू पाहत होतास

तेव्हाची गोष्ट...

उगाच रेषांवर बोट गिरवून

बहुदा घेत होतास अंदाज

किती खोलवर काय काय घुसलं आहे याचा

मग तळहातावरचा एक एवलुला तीळ

बघत बसलास कैक मिनीट

मग असे डोळे बंद करून समाधीस्थ

झाल्यासारखं करून झाल्यावरही

निरखत राहिलास तिचा तळहात,

त्याच्यावरच्या रेषा, फुटलेले फाटे,

दाबत राहिलास बोटांनी, उंचवटे,

वाकवत राहिलास बोटांची पेरं,

मग हुं म्हणत आठवत राहिलास काहीतरी

मग हात सोडून देऊन

डोळ्यात डोळे घालून म्हणालास

खूप प्रेम आहे तुझ्या आत,

लुटत राहा प्रेम,

न संपणारा प्रेमाचा झरा फुटलाय आत

त्याला आता थांबवता येत नाही

प्रेम लुटायचं थांबलीस

तर हळू हळू गळून पडतील

नखं, बोटं, हात, केस,

पापण्या, डोळे, पाय,

उरेल फक्त एक हृदय...

बुडेपर्यंत प्रेम घेतल्यावर

तो ही गायब झाला एक दिवस

तरीही ती प्रेमातच होती,

त्याच्या, त्यानी सांगितलेल्या भविष्याच्या,

हातावरच्या रेषांच्या...

तेव्हापासून ती भेटलेल्या प्रत्येकावर

उधळून करत आहे प्रेम,

प्रत्येक पुरुषाला वाटतं ती त्याची आहे,

प्रत्येक स्त्रीला वाटतं ती वेडी आहे,

जगाला ती वाटते व्यभिचारी,

तिला ती वाटते दमलेली...

रागाचा, द्वेषाचा, अपेक्षांचा

गाळ नकळत साचायला लागला,

झऱ्यावर शेवाळं जमायला लागलं,

तिचं प्रेम समाजचौकटीत धडपडायला लागलं.

आता आता बिन बोटांनी ती

लोकांना कुरवाळते तेव्हा

तेव्हा लोकांना खुपत तिचं प्रेम

पण तरीही ती प्रेमत असते

स्वतःसाठी, जगासाठी, प्रेमासाठी!