अमृत पोळी

आजी असते तेव्हा असते पुरणपोळी,

आणि आता असते फ़क्त आठवण

खरपुस भजलेली, तुपात भिजलेली,

तोंडात घातल्याबरोबर विरघळणारी

तिच्या तोंडून ऐकलि,

वहीत लिहून घेतली,

जशीच्या तशी करून पाहिली

अगदी चिमुटभर सुद्धा फरक नाही,

खमंग झाली, चाँगली झाली,

आवडली पण ती चव् नाही

आजी समोर उभे राहून करून पाहिले

पण ती चव मिळाली नाही

सायीचे हसत,मेतकुटाच्या हातानि

तिने पाठीवर हात ठेवला

आणि म्हणाली बयो सोप्प आहे ग सगळे

फ़क्त त्यासाठी सोसाव्या लागतात

स्त्रीजात खुणावा , सुनेच्या कळा,

लेकिच्या वेणा

सगळे डाग, चटके, पडले हातावर

की आपोआप येते चव हाताला,

झाले मनावर आघात की

होते उतरते गोडी हातात

स्वतःला विसरून जगण्याची होते सवय

आणि मग जमत जातात एकेक पदार्थ

तोवर तोंडातल्या पुरणपोलीचे अमृत

उतरले असते जिव्हांग्रंवर

लागली असते समाधि

विरुन गेलेले असतात आजीचे शब्द,

मिळून जाईल तिला मोक्ष,

सफल होईल तिची तपश्चर्या

आणि मी करत राहीन तिच्यासारखी साधना

भाजत राहीन पोळ्या चव येईपर्यंत

जळत राहीन स्वाद येइपर्यंत,

स्त्रैत्वाच्या खुणा जमवत राहीन

कध्धितरि नातीला अमृतपोळी खायला घालेपर्यंत