अनंताच्या पलीकडे

तू असा समोर असतोस,

एक टक बघत असतोस,

शोधत असतोस दिसतय का कुठे

आपले जग,

मग तुला घेऊन मी बुडी मारते

माझ्याच डोळ्यात

आणि मग 17 जन्म,

15 युगे लोटून आपण

जातो एका वेगळ्याच जाग्गात

तिथे सुरर्कन मासे आणून देतात मोती,

तुझे माझे नाव असलेले,

आणि झाडे आपल्या मागे येतात सावली धरून

तुझी मिठी कधी सैल पडायचीच नाही,

तुझे ओठ कधी ओठातून निसटायचेच नाहीत,

जगण्यासाठी पुरेसे होते एकमेकांचे श्वास,

स्वर्गाचे होते तिथे आभास,

तिथे थांबत होता काळ,

सरकतच नव्हती वेळ

सावल्याना तिथे जागा मिळत नव्हती म्हणून

त्या ही घुटमळत होत्या आपल्याच डोळ्यात

निळ्या पाण्याच्या काठावर्

सोनेरी रेतीवर थांबला होता सूर्य

मावळतीच्या वळणा वर

आणि चंद्र डोकावत होता पापणीच्या

टोकावर

किती काळ होतो तिथे तुलाच ठाऊक

लवली कोणाची तरी पापणी

आणि बुडले जग आपले

जेव्हा परत सापड़तील आपल्या

सावल्याना त्यांचे रंग तेव्हा परत

मिळेल आपल्याला आपले जग