तू झाली आकाशाएवढी....

ती जन्मली तीच विमानाच्या आवाजात, घड्याळ बघण्यापेक्षा त्यांना आकाशातल्या विमानांनीच वेळ कळायची. उठता बसता ऐकू येणारे ते विमानांचे आवाज त्यांच्या आयुष्याचा जणू भाग होते. ते आवाज नसले तर त्यांना काही तरी चुकल्या चुकल्या सारखं वाटायचं. लहानपणाचा त्यांचा आवडता खेळ होता विमानाच्या आवाजावरून कोणते विमान असेल हे ओळखायचं. मग खेळ खेळताना सुद्धा ते सगळे वेगवेगळ्या विमानाच्या कंपन्यांच्या नावानीच खेळायचे. तिला विमान बघण्याचं कुतूहल आता उरलं नव्हतं. विमानं बघणं सरावाचं झालं होतं. आकाश व्यापून राहणारी विमानंच तिच्या स्वप्नात यायची. 

आई जवळच्या टॉवर मध्ये कामाला जायची. बाप शुद्धीवर असला तर विमानतळावर जायचा कामाला साफसफाईच्या, ती आईसोबत कधी कधी जायची कामाला, तेव्हा वरून सगळं खालचं इतकं छोटं छोटं दिसायचं की तिला ते सगळं एखाद्या खेळण्याचा भाग वाटायचा. आई ला शाळेचं महत्व माहीत होतं, त्यामुळे ती मारून मुटकून तिला शाळेत पाठवायची. बाप दिसायला अगदी गोरागोमटा पण तिची आई मात्र जरा सावळेपणाकडे झुकलेली. तिनी बापाचा रंगही घेतला नव्हता आणि स्वभावही नाही. त्यामुळे आईचं सांगणं पटायचं पण कधी कधी वस्तीतल्या मुलांबरोबर खेळावस वाटायचं. पण मग आईनी पाठीवरून हात फिरवला नीट समजून सांगितलं की ते ही पटायचं.

सगळ्यांच्याच घरासारखं त्यांच्या घरातही अधूनमधून भांडणं व्हायचीच. महिन्याच्या अखेरीला ओढ गस्ती असायचीच. तिची आई शाळेच्या पायऱ्या चढली होती, लग्न झालं नसतं तर ती देखील अजून काही तरी आयुष्यात बरं करू शकली असती. पण आई वडिलांच्या हट्टापुढे काही चाललं नाही तिचं. लग्न झालं, दारुडा नवरा गळ्यात पडला, त्याला सुधरवायचा तिनी लाख प्रयत्न केला पण सारे प्रयत्न पाण्यातच जात होते. कसं तरी करून तिनी या एका मुलीवर थांबवलं होतं. एकाच मुलाला व्यवस्थित शिक्षण द्यावं, उगाच मुलांची भाऊ गर्दी काय कामाची. तसंही तो घरी काही पैसे देतच नव्हता त्यामुळे त्याला तर बरंच वाटत होतं. नशिबानं त्याला मुलगा मुलगी असं काही वाटत नव्हतं. त्यामुळे त्यानी कधीही तिला त्यावरून बोल लावला नव्हता. तसा तो ही बरा होता, पण आयुशायातल्या नकोशा गोष्टी विसरण्यासाठी त्याल दारूचा आधार घ्यावासा वाटत होता. आणि आधी थोडी कधी माद्धी लागणारी दारू नंतर सवयीची कधी झाली होती, त्यालाच कळलं नव्हतं. मग त्याच नशेत मारलेलं त्याला दुसऱ्या दिवशी आठवलं की वाईट वाटायचं मग तो बायकोला मुलीला सुधारण्याची स्वप्न दाखवायचा, आकाशाएवढी.

ती ७, ८ वी मध्ये असताना कधी तरी बाप गेला, पण आई होतीच खंबीर, तिनी तिची स्वप्न रुजवली होती पोरीच्या डोळ्यांमध्ये. आणि स्वप्न पूर्ण करण्यासाठी लागणारा आत्मविश्वासही मिळवून दिला होता आईनी. रंग रूपापेक्षा शिक्षण महत्वाचं, शिक्षणाच्या जोरावर काय वाट्टेल ते मिळवता येतं. तिला कायम विमानांचा आवाज भुरळ पाडायचा. तिला कायम वाटायचं विमान आतून कसे दिसत असतील. विमानात बसल्यावर आपण जेव्हा आकशात उडत असू तेव्हा पक्ष्यांसारखं मोकळं, स्वतंत्र वाटत असणार. जग अगदी छोटं इवलालं वाटतं असणार. विमानातून उडणाऱ्या माणसांबद्दल तिला कायम हेवा वाटायचा. कसे नशीबवान असतील हे लोक. मोठ्ठी मोठ्ठी श्रीमंत लोकच जातच असतील अशा विमानांमधून. आपण एकदा तरी विमानातून प्रवास करावा वाटायचं तिला. आणि गंमत म्हणजे हेच स्वप्न तिची आईपण बघायची.

आई कष्ट घेत होती, आणि ती शिकत होती. आईचं आणि तिचं स्वप्न तिला पूर्ण करायचं होतं, आकाशाला साद घालायची होती. जेव्हा स्वप्न मनापासून बघितलं जात, जोपासलं जातं, त्तेव्हा त्याच्या वाटा माहीत नसल्या तरी वाटाडे मिळून जातात, स्वप्न कधी एकाचं नसतं, त्याच्या आजूबाजूच्या लोकांमध्ये, वातावरणामध्ये, घरादारात सगळे मिळून ते स्वप्न बघत असतात. त्यामुळे स्वप्न पूर्ण होताना आधार असतो या साऱ्यांचाच. आत्मविश्वासाच्या जोरावर तिनी शिक्षण पूर्ण केलं आणि आकाशाला गवसणी घालण्यासाठी तिनी तिचे प्रयत्न सुरु केले, विमानतळाच्या शेजारच्या झोपडपट्टीतली एक मुलगी जेव्हा विमानतळावर हवाईसुंदरी म्हणून जाते, तेव्हा तिनी आधीच जग जिंकलेलं असतं. आकाशाचा रंग तिच्या डोळ्यात उतरलेला असतो. ती एक मुक्त पक्षी झालेली असते. जगण्यातला खरा आनंद तिला उमगलेला असतो, आयुष्याची सार्थकता तिला कोणत्याही पुस्तकात वाचल्याशिवाय माहित झालेली असते.

सारं आकाश व्यापून अवकाशाएवढा झालेला आकाशी रंग म्हणजे स्वप्नपूर्तीचा रंग. आत्मविश्वासाचा रंग, जग जिंकल्याचा रंग असतो.