मनमोराचा पिसारा फुलला...

एकेक करत सगळे मित्र मैत्रिणी उठून गेले आणि ते दोघेच राहिले होते. तशा गप्पा संपतच नव्हत्या. पण असे सगळे एकामागे एक निघून जात होते, तिला जरा विचित्र वाटत होतं, पण तो एकदम कूल होता. आतापर्यंत तिच्या दोन कॉफी आणि त्याचे तीन चहा पिऊन झाले होते. सगळे असे एकदम गेल्यामुळे जरा गप्पांना ब्रेक लागला होता. त्याला काहीच त्यात गैर वाटत नव्हतं. तिनी आपलं दोनदा आटोपतं घ्यायचा प्रयत्न केला होता, पण त्यांनी अजून एक चहा मागवून तिला थांबवून घेतलं होतं.

तो: बस ना ग काय घाई आहे जायची?

ती: तशी घाई काही नाही, पण असे आपण दोघंच काय गप्पा मारायच्या.

तो: का मी इतका बोअरिंग आहे. बाई मला उत्तम गप्पा मारता येतात हे तुला गेल्या ४ वर्षात कळलं नाही का?

ती: अरे तसं नाही काही पण आपण दोघेच असे गप्पा मारत कधी बसलो नाही ना त्यामुळे म्हणलं तसं. आणि तू तर आपल्या ग्रुपचा CG आहेस.

तो: CG? हे काय नवीन

ती: चीफ गप्पाड्या

तो अगदी खळखळून हसला, की त्याला ठसकाच लागला. तेव्हा तिनी त्याच्या पाठीवर हात फिरवला तेव्हा त्याला अगदी मोरपीस फिरवल्यासारख वाटलं.

ती: मग आता काय पुढच्या महिन्यात ट्रेनिंग सुरु ना?

तो: हो ना आजवर कधी घर सोडून राहिलो नाही आणि आता एकदम नवीन नोकरी, नवीन गाव नवीन माणसं कसं होईल काय माहिती.

ती: तुला काहीच प्रश्न येणार नाही रे, तू असा मित्र जमा करून तिथेही तुझे जग तयार करशील.

तो: तू किती सहज या नव्या गावात आमच्यात मिक्स झालीस. आम्हाला कळलंच नाही, खरंतर तुझी बहिण आमची मैत्रीण पण तू कधी आमच्यात आलीस आमची मैत्रीण झालीस कळलंच नाही.

ती: बर बर. आता मग मैत्रीण म्हणूनच सांगते हा चहा संपला की निघुयात.

जरा इकडे तिकडे बघत चहाचा घोट घेत त्यानी घसा खाकरला आणि शेवटी हिम्मत केलीच,

“ चहाला सोबत दिलीस तशीच सोबत आयुष्यभर देशील का?”

एकदम एखादा बॉम्ब गोळा पडावा तसे त्याचे शब्द तिच्या कानावर आदळले,

“क्काय?” खुर्चीतूनच ती ओरडली.

तो: अग हळू लोकांना वाटेल बिल मी तुला द्यायला सांगितलं आहे.

ती: अरे काहीही काय.

तो: म्हणजे हे माझ्या पहिल्या प्रश्नाचं उत्तर आहे की दुसऱ्या?

त्याच्या हृदयातली धडधड तिला शब्दातही जाणवत होती. पाण्याचा एक घोट घेत ती त्याच्या नजरेला नजर लावत होती.

ती: अरे म्हणजे तू इतकं अनपेक्षित विचारलं आहेस की मला काहीच उत्तर आत्ता सुचत नाहीये. तुला उत्तर लगेच हवं आहे का?

तो: नाही काही हरकत नाही, तू विचार करायला १० मिनिटं घे, तोवर माझा चहा देखील संपेल.

तिनी जरा वैतागानीच त्याच्याकडे पाहिलं, आणि म्हणाली,

“अरे दहा मिनिटं काय? हा काय शाळेतला एखादा प्रश्न आहे का? सांगेन ना दोन दिवसात?”

“क्काय? दोन दिवसात?” आता ओरडायची पाळी त्याची होती.

कसे बसे दोन दिवसातले ४८ तास त्यानी काढले, आणि त्याच ठिकाणी, तयच टेबलवर तिची वाट पहात बसला होता.

सुरेखसा मोरपिशी रंगाचा कुर्ता घालून, कानात मोरपिसाचे कानातले घालून ती अगदी ठरल्या वेळेला आली होती. त्या दिवशी तिला बघून आपल्या निर्णयाची खात्री त्याला पटत होती, आता ती काय म्हणेल याची त्याला खूप भीती वाटत होती. आयुष्यात आजवरचे कोणतेही निर्णय चुकले नव्हते, शिक्षण ,मग नोकरी सारं कसं आखल्या सारखं चाललं होतं. घरच देखील सारं व्यवस्थित होतं, नाही म्हणण्यासारखं काहीच कारण नव्हतं, पण तरीही पोरींचा काही भरवसा नाही म्हणून तो काळजीत होता.  

नेहेमीसारखा तो चहाचा कप घेत बसलाच होता.

ती: अरे वाह

तो: आता यात वाह काय? मग काय ठरवलास? एकटाच चहा घेऊ कि?

ती: फक्त एका अटीवर की तू चहा पीत असताना मी कॉफी पिईन चालेल ना?

तिचा हात हातात घेतला तेव्हा तिच्या ड्रेसवरच्या मोरपिशी रंगातले मोर त्याच्या डोळ्यात उतरले होते. आता आयुष्यभर प्रेमाचा मनमोर त्याचे रंग त्या दोघांच्या आयुष्यात खुलवत राहणार होता.

मन प्रसन्न असलं की मनमोर फुलतोच, मोराचा पिसारा फुलला की सारे रंग आसमंतात उधळले जातात. जेव्हा लांडोरीला साद घालायची असते तेव्हा मोराला माहित असतं कोणालाही भुरळ घालायची तर पाहिजेत अस्सल रंग, हा घेऊ की तो घेऊ असंच लांडोरीच होत असणार. आयुष्य तरी काय असतं , हे करू की ते करू या प्रश्नांची उत्तरं शोधण तर असतं. रंग तर निमित्त असतात आपल्या भावना दाखवणारे. मोराच्या पिसाऱ्यावर एक रंग नसतो, ती असते रंगाची बेमालूम रंगारंग, म्हणून मोरपंखी रंग हा प्रत्येकाचा वेगळा असू शकतो, तसाही प्रत्येकाचा मनमोर वेगळा असतो.. आजचा मोरपंखी रंग अशा साऱ्या मोरपिशी आठवणींसाठी...